Ben Göknur’um, ben Bahadır’ım, ben Ayşe’yim, ben Özgür’üm… Ahmet, Leyla, Levent’im… Kiminizin kızı, oğlu, kuzeni, kiminizin tanıdığı, akranı, akrabasıyım… Kimi down sendromlu, kimi otistik, kimi zihinsel, kimi ise fiziksel engelliyim. Hayat denen akışkan sıvının, en az sizler kadar bir gerçeğiyim. Evet, sizlerden farklıyım… Sağlıklı düşünemiyorum, istediklerimi dile getiremiyorum, dilediğimce hareket edemiyorum… Ama böyle olmak benim tercihim değildi. Bazen istem dışı kriz geçirip annemi üzdüğümde, ona anlayabileceği şekilde ifade edemesem de, içimden çığlık kıvamında gelen bir haykırışla, “Üzgünüm anneciğim. Ben… Ben bunu yapmak istememiştim,” diyorum… Ama elimden bir şey gelmiyor…

Sizler gibi bir sosyal hayata sahip olmak, gezmek, dolaşmak, yıllar sonra bile tadı damağımda kalacak bir anı yaşamak istiyorum… Sizler gibi hayatı doya doya yaşamak, canım istediğinde, bir anlık bir kararla herhangi bir yere özgürce gidebilmek ve sonra da, “İyi ki bunu yapmışım,” diyebilmenin küçük, ama tatminkar huzurunu yudumlamak istiyorum… Ama olmuyor… Çünkü ben sizlere, aileme, topluma bağımlıyım. Yaptıklarınız ve ne yazık ki, yapmadıklarınızla şekilleniyor hayatım…

Önceleri ailemle gezerken, çevremdeki insanların beni neden garip ifadelerle süzdüklerini merak ederdim. “Ben de sizin gibiyim, Ben de insanım. Niye öyle bakıyorsunuz?..” diye kendi lisanımda dile getirirdim tepkimi sessizce… Sonradan anladım ki, değil biz engellileri, birbirlerini anlayamayan, bizlerin toplumun doğal birer bireyi olduğumuzu kavrama bilincine sahip olmayan bir toplumdan daha farklı bir şeyler beklemek hayalperestlik olurdu…

Bizler engelliyiz, özürlü değiliz. Çünkü özür dileyecek bir yanımız yok. Bu şekilde dünyaya gelmek istemezdik ama sizler, biz engellilere yardım etmeyerek, gerekli ilgi ve sevgiyi göstermeyerek, bizlere özür borçlu, gerçek özür sahiplerisiniz. Tek istediğimiz biraz şefkat, ilgi ve yardım… Soruyorum bazen kendime, “Bu kadar zor mu Allah’ım, çok mu zor dilediğim şey?,” diye…

Bu kadar zor değil, di mi anne? Di mi baba? Di mi abi, abla, enişte..? Peki… Peki, ya sizce?..

Gökhan Güneş

(Göknur Güneş’in Ağabeyi – Tekirdağ)