Canım Annem

Sen öğretmenlerin en kutsalı,

Annelerin en yüreklisi…

Ne umutlarla açtım dünyaya gözlerimi,

Zifiri bir karanlık kapladı etrafımı,

Korktum ayağa kalkmaktan.

Etrafım engellerle dolu,

Ya düşersem?..

Ürktüm insanların bakışlarından,

Neyim ben, kimim?..

Ben de sizin gibiyim,

Ailemin ciğer paresiyim…

Bu sorgulayış neden?..

Bir ışık oldun dünyama,

Tuttun elimden,

Hem annem, hem öğretmenim oldun.

Benim oğlum da var, dedin,

Göğsünü gererken,

Bir değirmen taşı gibi hayat,

Gençliğini ezip geçerken…

Atamadığım çığlığım oldun,

Söyleyemediğim sevdam.

Sayılmaz savaşlar verdin, ama yılmadın,

Bir metrekarelik balkonda,

Belki en güzel yılların heba oldu,

Ama bana kocaman bir dünya bıraktın,

Rengarenk çiçeklerle dolu…

Artık çığlık atabiliyorum,

Koşup oynayabiliyorum,

Sevdamı, dokunarak söyleyebiliyorum.

Bazen sitem etsem de

Birkaç günlük yolculuklarına,

Yalnız da kalabiliyorum.

Sen çaresizliğimi umuda döndürenim,

Kışımı bahara çevirenim,

Sen duygularımın rehberi,

Göz yaşlarımı silmesini en iyi bilenim,

Sen Tanrının en güzel armağanı,

Sen dünyanın en güzel kadını,

Öğretmenlerin en cesur olanı…

Canım annem,

Öğretmenler Günün kutlu olsun.

Seni seven oğlun Alpay Karatekelioğlu

Bu şiiri, Öğretmenler Gününde, emekli öğretmen olan Gülçin Karatekelioğlu’nun hiç konuşamayan oğlu Alpay’ın bakışlarındaki pırıltıdan esinlenen öğretmeni Hacer Odabaşı yazmıştır.