Ne umutlarım vardı

Hayata dair

Seninle…

* * *

“Agu“diyecektin önce,

Sonra “Anne…”

Emekleyecektin evin dört bir yanında.

Sonra koşacak,

Ele avuca sığmayacaktın.

Okula gidecek,

“Anne bana top al” yazacaktın,

Sonra okumayı sökecektin.

Bitmek bilmeyen taleplerin olacaktı.

“Tuna top oynayalım mı?” diye

Sürekli zil çalan

Komşu çocuklarımız olacaktı.

Gitme desem de

Bağır çağır kapıyı vurup

Gidecektin…

* * *

Ne umutlarım vardı

Hayata dair seninle…

Sen ne zamanında

“Agu” dedin, ne “Anne.”

Sen zamanında emeklemedin,

Ne de koştun.

Okula hiç gidemedin,

Okuma yazmayı hiç öğrenmedin,

Ekmek ve su dışında

Hiç talebin olmadı.

En acısı da zil çalıp

Oyun için hiç kimse

Seni dışarı çağırmadı.

* * *

Ne umutlarım vardı

Hayata dair,

Seninle…

Günseli Tatar (Ankara)